خانه دوست ...

«خانه دوست کجاست؟» در فلق بود که پرسید سوار

آسمان مکثی کرد

رهگذر شاخه نوری که بر لب داشت به تاریکی شن ها بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

نرسیده به درخت، کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است.

میروی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می‌آرد

پس به سمت گل تنهایی میپیچی

دو قدم مانده به گل

پای فواره جاوید اساطیر زمین میمانی

و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد

در صمیمیت سیال فضا، خش‌ خشی میشنوی

کودکی میبینی

رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور

و از او میپرسی

خانه دوست کجاست؟»

سهراب سپهری 

در جواب ... 

  

من دلم می خواهد 

خانه ای داشته باشم پُر دوست، 

کنج هر دیوارش 

دوست هایم بنشینند آرام 

گل بگو گل بشنو؛ 

هر کسی می خواهد 

وارد خانه پر عشق و صفایم گردد 

یک سبد بوی گل سرخ 

به من هدیه کنید

شرط وارد گشتن 

شست و شوی دِلهاست 

شرط آن داشتن 

یک دل بی رنگ و ریاست

بر درش برگ گلی میکوبم 

روی آن با قلم سبز بهار 

مینویسم ای یار 

خانه ما اینجاست 

تا که سهراب نپرسد دیگر

«خانه دوست کجاست؟»

فریدون مشیری